مهربانم!

در خلوت خود برایت دعا میکنم..........

برای تویی که دوستت خواهم داشت اگر بشناسمت..............

و دوستم خواهی داشت اگر بشناسیم..........

حالا هم من تو را می شناسم ِ هم تو مرا .............

" بهت "

میگذرم از میان رهگذران مات

مینگرم در نگاه رهگذران کور

این همه اندوه در وجود و من لال

این همه غوغاست در کنارم و من دور

دیگر در قلب من نه عشق نه احساس

دیگر در جان من نه شور نه فریاد

دشتم اما در من نه ناله مجنون

کوهم اما در من نه تیشه فرهاد

هیچ نه انگیزه ای که هیچم  پوچم

هیچ نه اندیشه ای که گنگم چوبم

همسفر قصه های تلخ غریبم

رهگذر کوچه های تنگ غروبم

ان همه خورشیدها که درمن می سوخت

چشمه اندوه شد ز چشم ترم ریخت

کاخ امیدی که برده بودم تا ماه

آه که آواره شد و به سرم ریخت

هر چند نمی دانم خواب هایت را با چه کسی شریک می شوی

 اما هنوز....

شریک تمام بی خوابی های منی!!!

دل  من پشت سرت کاسه آبی شد و ریخت

کی شود پیش قدمهای تو اسفند شوم!؟!؟

کسی هست شانه هایش را به من قرض دهد؟

تا یک دل سیر گریه کنم...

بدون هیچ حرف و سوال و جواب و دلداری و نصیحتی؟!؟!/

همیشه از فاصله ها گلایه میکنیم

شاید یادمان رفته در مشق های کودکی

برای فهمیدن کلمات

کمی فاصله لازم بود!!!!۱

امشب از همان شب هاییست که دلم هوای آغوشت را کرده

افسوس.......

که جزپاهایم مهمان  دیگری ندارم!!!!!

تو بگو!

چقدر باید بگذرد

تا من در مرور خاطراتم

وقتی

از کنار تو رد می شوم

تنم نلرزد؟

بغضم نگیرد؟

اشکم نلرزد؟

من هنوز عاشقم .....

آنقدر که می توانم

چشم هایم را ببندم

وخیال کنم

هنوز دوستم داری

من هنوز عاشقم......

 آنقدر که می توانم

هر شب

بدون آنکه خوابم بگیرد

ازاول تا آخر

بی وفاییهایت را بشمارم.

اشتباه من این بود هر کجا رنجیدم لبخند زدم فکر کردند درد ندارد محکم تر زدند ضربه ها را....

حالا که رفته ای ساعت ها به این می اندیشم که چرا هنوز زنده ام ؟مگر نگفته بودم بی

تو میمیرم ؟!؟ شاید خدا یادش رفته مرا بکشد ؟!؟     یا شاید قرار است که تو برگردی.....

همیشه سکوتم به معنی پیروزی تو نیست گاهی سکوت میکنم تا بفهمی چه بی صدا

باختی....

قطار !! راهت را بگیر و برو ..نه کوه توانه ریزش دارد

                                    نه ریز علی پیراهن اضافه !

                                    دیگر هیچ چیز مانند سابق نیست......

شبیه برگ پاییزی پس از تو قسمت بادم

خداحافظ ولی هرگز نخواهی رفت از یادم

خداحافظ و این یعنی در اندوه تو میمیرم

در این تنهایی مطلق که می بندد به زنجیرم

و بی تو لحظه ای حتی دلم طاقت نمی ارد

و برف نا امیدی بر سرم یکریز میبارد

چگونه بگذرم از عشق از دلبستگی هایم

چگونه می روی با اینکه تو میدانی چه تنهایم

خداحافظ تو ای همپای شبهای غزل خوانی

خداحافظ به پایان امد این دیدار پنهانی

خداحافظ بدون تو گمان کردی که می مانم

خداحافظ بدون من یقین دارم که میمانی.....

Am Thankful
I can see the beauty all around me.
There are those whose world is always dark

خدا را سپاس
من میتونم تمام زیبایی های پیرامونم را ببینم
کسانی هستند که دنیا یشان همیشه تاریک و سیاه هست

I am Thankful...
I can walk.
There are those who have never taken their first step.

خدا را سپاس
من میتونم راه برم ..کسانی هستند که هیچوقت نتونسته اند. حتی یک قدم بردارند

I Am Thankful ...
My heart can be broken.
There are those who are so hardened they cannot be touched

خدا را سپاس
که دل رئوف و شکننده ای دارم
کسانی هستند که این قدر دلشون سنگ شده که هیچ محبت و
احساسی رو درک نمیکنن

I Am Thankful ...
For the opportunity to help others.
There are those who have not been so abundantly blessed as I.

خدا را سپاس
به من این شانس رو دادی که بتونم به دیگران کمک کنم
کسانی هستند که از این نعمت و برکت وافری که به
من داده ای بی بهره اند

I Am Thankful ...
I can work.
There are those who have to depend on others for even their most basic needs

من میتونم کار کنم .کسانی هستند که برای رفع کوچکترین
نیازهای روزمره شون هم به دیگران محتاجند

I Am Thankful ...
I have been loved.
There are those for whom no one has ever cared.

خدا را سپاس
که کسی هست که منو دوست داره
کسانی هستند که بود و نبودشون واسه هیچکس مهم نیست .

 وحشت از عشق که نه ترسم از فاصله هاست                            

وحشت از غصه که نه ترسم از خاتمه هاست                            

ترس بیهوده ندارم صحبت از خاطره هاست                                

صحبت از کشتن نا خواسته عاطفه هاست                              

کوله باری پر از هیچ که بر شانه ماست                                    

گله از دست کسی نیست مقصر دل دیوانه ماست......                

سکوت را میپذیرم اگر بدانم روزی با تو سخن خواهم گفت

غم را می پذیرم اگر بدانم روزی در کنار تو شادی را احساس خواهم کرد

مرگ را می پذیرم اگر بدانم روزی خواهی فهمید دوستت دارم.....

چو عاشقی آمد سزاوار نباشد این گفتار که  "خدا در قلب من است"

شایسته تر آن است که گفته آید :"من در قلب خداوندم"

دلم شکسته تر شیشه های شهر شماست

شکسته باد دل آن کس که چنینم می خواست.....

دانی از زندگی چه می خواهم ؟؟

من تو باشم تو سراسر تو....

گر زندگی هزار باره بود

بار دیگر تو بار دیگر تو.......

تا تو رفتی همه گفتند از دل برود هر انکه از دیده برفت و به نا باوری و غصه من خندیدند....و کنون تو ای رفته سفر که هنوز یادگار تو در این کلبه خاموش بجاست!کاش یک لحظه سرود شب اندوه مرا می خواندی  که چه ها بر من آزرده گذشت و بدانی که:

                                                               "   از دل نرود هر انکه از دیده برفت....."

قشنگ ترین شعرم را برای شب شعر چشمان تو گفتموپس تو نیزقشنگ ترین لبخندت را برای لحظه دیدار نگه دار

برای سالهای بعد می نویسم که چشمانت عاشق می شوند آن روز ها که تو پناه لحظه هایم می شوی

برای روزهایی که زیبا ترین لحظه ها را برایش حدس می زنم!!!برای آن روزها......

مطمئن باش و برو

ضربه ات کاری بود

دل من سخت شکست و چه زشت

به من وسادگیم خندیدی

به من و عشقی پاک

که پر از یاد تو بود

و به یک قلب یتیم

که خیالم می گفت: تا ابد مال تو بود...

تو برو!!!

برو تا راحت تر

تکه های دل خود را آرام سر هم بند زنم.......

وقتی تو نیستی نه هست های ما چونان که بایدند

نه باید های ما مثل همیشه

آخر حرفم را و حرف آخرم

با بغض فرو می خورم.....

عمریست لبخند های لاغر خود را در دل ذخیره میکنم

باشد برای روز مبادا!!!

اما در تقویم روزی به نام مبادا نیست؟!؟

آن روز هر چه باشد

روزی شبیه دیروز روزی شبیه فردا

روزی شبیه امروز روزی شبیه همین روزهای ماست..

اما کسی چه میداند

شاید امروز روز مبادا باشد....

".آمدنت را به امید آمدن روز مبادا به تاخیر نینداز...."

"لیلی و مجنون"

یک شبی مجنون نمازش را شکست

بی وضو در کوچه لیلا نشست

عشق آن شب مست مستش کرده بود

فارغ از جام الستش کرده بود

سجده ای زد بر لب درگاه او

پر ز لیلا شد دل پر آه او

گفت یا رب از چه خوارم کرده ای

بر صلیب عشق دارم کرده ای

جام لیلا را به دستم داده ای

وندر این بازی شکستم داده ای

نشتر عشقش به جانم میزنی

دردم از لیلاست آنم می زنی

خسته ام زین عشق دل خونم مکن

من که مجنونم تو مجنونم نکن

مرد این بازیچه دیگر نیستم

این تو و لیلای تو .....من نیستم

گفت :ای دیوانه لیلایت منم

در رگ پیدا و پنهانت منم

سالها با جور لیلا ساختی

من کنارت بودم و نشناختی

عشق لیلا در دلت انداختم

صد قمار عشق یک جا باختم

کردمت آواره صحرا نشد

گفتم عاشق می شوی اما نشد ......

خدایا کسی که قسمت ما نیست را سر راهمان قرار نده تا شبهای دلتنگی اش برای

ما باشد و روزهای شادی اس برای دیگری...

همه حرف دلم مه سنگینی میکنه همینه:

کسی که از صدا میگفت به لبم مهر سکوت زد       مرا بالای بالا برد    ولی سنگ سقوطم زد   چه ها گفتند و نشنیدم بدی کردند و بخشیدم به زیر تیغ اشکم ریخت    ولی من باز خندیدم   سکوتم حرف ها دارد   ولی چشم و دهان بستم   ببین ای خوب دیروزی ...کجا بودم کجا هستم؟!؟

چه قدر سفت شده پدال دوچرخه د.و نفره دوستیمان !یا من خسته ام یا شیب زیاد  شده؛شاید هم تو دیگر رککاب نمیزنی!!!!

در خیالم پشت سرت آب میریزم

 نه برای اینکه برگردی

تاپاک شود هر چه رد پای توست از زندگی

دکتر شریعتی

ماه در اوج آسمان می رود
و ما در گوشه ای از شب
همچنان به گفت و گوی دستها گوش فرا داده ایم
و ساکتیم و
در چشم هایمان ، هم یکدیگر را می خوانیم ،
در چشم هایمان ، هم یکدیگر را می بخشیم
و من همه ی دنیا را در چشمان او می بینم
و او همه ی دنیا را در چشم های من می بیند
و ما در چشم های یکدیگر ساکتیم
و در چشم های هم می شنویم
و در چشم هایمان هم یکدیگر را می شناسیم
و در چشم هایمان هم یکدیگر را می بینیم
و چشم در چشم هم
و گوش به زمزمه ی لطیف و مهربان دست ها خاموشیم
و ماه در اوج آسمان می رود
و او در چشمان من می خواند که :
حرف های دست ها را می شنوی؟
زبان دست ها را می فهمی؟
و من در چشم های او میخوانم که میگوید:
آری میشنوم!
آری میفهمم ،
چه خوب !
دست ها چه خوب با هم حرف می زنند!

جز دوری نام تو
که بلند تر از خیال کاغذ های من است
این روزها هر چه می نویسم
خط میزنم

چرا همیشه در شعر های بی چرک نویس من
جا برای تو این همه تنگ است ؟

می گذارمت برای وسعت آیینه
در تاریکی اتاقم

 

چشمانت غروب کرد می دانم

اما از تاریکی نمی ترسم

چون می دانم در چشمانت

سرزمین دیگری

با بهانه قشنگ تری طلوع خواهد کرد...
 

این همه حسود بودم و نمی دانستم؟!؟
به نسیمی که از کنارت موذیانه می گذرد
به چشم های آشنا و پر آزار که بی حیا نگاهت میکنند
به آفتابی که فقط تلاش گرم کردن تو را دارد
به همه شان حسادت میکنم
من آنقدر عاشقم که به طبیعت بد بینم
طبیعت پر از نفس های آدمهاست
که مرا وادار می کند حسادت کنم
به تو و رویای نداشته ام.......
 

 گفتم صبر ميكنم تا دوباره مهربان شوي. يادت هست؟؟ آسان نبود... اما گذشت... روزهاي سختي را پشت سر گذاشتم كه كاش هيچوقت ديگر تكرار نمي شد. اما ديشب بعد از گذشت روزها و ماهها دوباره مهرباني را از چشمهايت خواندم...
وقتي كه سرم را روي پاهايت ميگذارم و انگشتان نوازشگرت لاي موهايم به حركت درمي آيد.. حس آرامشي را درمي يابم كه آنرا با هيچ چيز در اين كره خاكي عوض نميكنم.
نازنينم... زندگي آنقدر ابدي نيست كه هر روز بتوان مهربان بودن را به فردا انداخت. دوستت دارم...

تقدیم به عشقها و آرزوها، به امیدها و انتظارها، به جانهایی كه عذاب می كشند و از

عذاب عشق لذت می برند، به قلبهای فشرده، به احساسات آتش گرفته، به فنا شده

ها، به تباه شده ها، به خاكسترهای بر باد رفته، تقدیم به شكوه شب و سكوت

مهتاب، تقدیم به اشكهای سوزان و خنده های ناپیدا، به تو ای خیال من، ای آسمان

من، تقدیم به آنهایی كه چون اقیانوس ظاهری آرام ولی باطنی شوینده دارند، تقدیم

به عشقها به امیدها و آوازها و آواره های از عشق رانده شده، تقدیم به احساسات

پاک، قلبهای تپنده و دستهای پر از نیازتان.....