چند صباحی است که هنگام غروب دلم می گیرد
و من در هوای گرفته ی غروب به آینده ی نه چندان دور خود
می اندیشم و باین نتیجه می رسم که ...
آری !
فراموشی بسیار ترسناک است
و من در غروب ، کلامی از فراموشی خواهم نوشت
تا شاید بدین سان بتوانم فراموشی خود را در خود فراموش کنم
تا شاید توسط عشق فراموش شوم ...!!!
فراموش شده ای بی گناه ...
نوشتن برای فراموش كردن است نه برای به یاد آوردن!!!
نظرات شما عزیزان: